Zihnimin İçinde - Depersonalizasyon/Derealizasyon
"Beynimin kıvrımlarına dolanmış, beni yaşamaktan ve hissetmekten alıkoyan örümcek ağına..."
Zihnimin İçini birkaç saat içinde yazdım, fakat yılların duygusal birikimini unutmamak gerek. 2018'de yazdığım bestemi 2021'e kadar geliştirdim ve hala da geliştirmekteyim. Sözlerde ve müzikte, yaşadığım psikolojik bir durumu her ne kadar zor olsa da anlatmaya çalıştım. Yazımın geri kalanında fazlaca deneyimlerimden bahsedeceğim. Direkt olarak şarkımı dinlemek isterseniz buraya tıklayabilirsiniz.
Henüz kaç yaşında olduğumu hatırlamadığım bir süreçte anneme bu şekilde tasvir etmişim bu durumu. Kimse anlamıyordu. Çünkü ben de anlamlandıramıyor ve anlatmayı beceremiyordum. Yıllar boyunca derin derin yaşadığım, ne kadar arasam da çaresini, adını bile bulamadığım bu hastalığın Depersonalizasyon/Derealizasyon olduğunu 2018 başlarında keşfettim. Bu beni çok rahatlatmıştı, çünkü en azından adını bildiğiniz bir sorunun çözümünü aramaya inancınız olur. En kısa sürede bir psikoloğa gitmek için ailemle konuştum ve şehrimizde popüler bir kliniğe gittik. İlk defa bir psikolog beni anlamıştı, biraz ağzımı arayışının ardından kendimi tutamayıp depersonalizasyon demiştim çünkü. Hani falcıya gittiğinizde kendiniz hakkında hiçbir bilgi vermemeye çalışırsınız ya, aynı durumu pslikolog ile yaşadım işte. Bana defalarca kez daha görüşmemiz gerektiğini söyledi ve hemen aynı gün içerisinde beni bir psikiyatra yönlendirdi. Psikiyatr anksiyete için bir hap yazdı. Hapın en düşük dozundan en yüksek dozuna kadar kullandım. Aylarca bir değişim olmasını bekledim fakat olmadı. Şifa arayışımın başlarında çok çaresizdim düzelmek için denediğim yolların haddi hesabı yoktu. Beynime baktırdım, defalarca kez kan değerlerimi ölçtürdüm ne kadar alakasız olsa da hacamat yaptırdım hatta çok saçmadır ki hocaya bile gittim. Hastalığım ben ne denersem deneyeyim geçmiyor azalmıyordu bile. Okul ile olan bağım iyice kopuyor, iyice asosyalleşiyor ve içime kapanıyordum. Sürekli olarak benimle aynı durumu yaşayan insanları arıyordum onlarla konuşarak yalnız hissetmemeye çalışıyordum. Tam o sıralarda bir youtube kanalı açtım ve deli gibi içerik ürettim bu bana çok iyi hissettiriyordu. Sosyal medyada bir çok platformda içerik ürettim. Müzik ile aramdaki bağı güçlendirdim. Yıllar geçmiş olmasına rağmen hala bu durumu yaşıyorum fakat artık hiç savaşmıyorum çünkü bunun artık beni rahatsız etmediğine karar verdim üretmeme ve tüketmeme engel olmuyor. Bu hastalığı yaşayan arkadaşlarıma soruyorum lütfen dürüst olun en sevdiğiniz yemeği yerken mutlu olmuyor musunuz? veya hastalığı yoğun yaşadığınızda kimse sizi anlamadığında yalnız kaldığınızda mutsuz olmuyor musunuz? Cevabınızın beklentim dışında olması biraz zor bu sebeple iyi dinleyin. Hissediyorsunuz! her ne kadar hayatı renksiz ve bulanık algılıyor olursak olalım hissediyoruz. Çok fazla dinleyicim bana ulaşıyor ve çare aradıklarını söylüyorlar henüz kimseye savaşmayın demedim muhtemelen bana ulaşırsanız da savaşmayın demem çünkü savaşmayı aklınıza koymuş oluyorsunuz ve hevesinizi ümidinizi kırmak istemem hatta deneyin ve deneyimlerinizi paylaşın isterim fakat bu yazıyı okuyan dostalarıma tavsiyem savaşmayı bırakmanız :) Depersonalizasyon bana yaradı; sayesinde yüzlerce sayfa beste/şiir yazdım bu hastalık sayesinde eşim ile tanıştım(kendisi de dp/dr yaşıyor) sonuç olarak Depersonalizasyon bana yaradı.
O tuhaf hissi ne kadar çabalasanız da tam olarak açıklayamamış hissediyor olduğunuzu biliyorum; umarım bu şarkı sizin söylemek istediklerinizi söylüyordur ve size bu durumumuzda asla yalnız olmadığınızı hatırlatır.
Zihnimin İçinde 2018
Zihnimin İçini birkaç saat içinde yazdım, fakat yılların duygusal birikimini unutmamak gerek. 2018'de yazdığım bestemi 2021'e kadar geliştirdim ve hala da geliştirmekteyim. Sözlerde ve müzikte, yaşadığım psikolojik bir durumu her ne kadar zor olsa da anlatmaya çalıştım. Yazımın geri kalanında fazlaca deneyimlerimden bahsedeceğim. Direkt olarak şarkımı dinlemek isterseniz buraya tıklayabilirsiniz.
Kafamda Bir Örümcek Ağı Var!
Henüz kaç yaşında olduğumu hatırlamadığım bir süreçte anneme bu şekilde tasvir etmişim bu durumu. Kimse anlamıyordu. Çünkü ben de anlamlandıramıyor ve anlatmayı beceremiyordum. Yıllar boyunca derin derin yaşadığım, ne kadar arasam da çaresini, adını bile bulamadığım bu hastalığın Depersonalizasyon/Derealizasyon olduğunu 2018 başlarında keşfettim. Bu beni çok rahatlatmıştı, çünkü en azından adını bildiğiniz bir sorunun çözümünü aramaya inancınız olur. En kısa sürede bir psikoloğa gitmek için ailemle konuştum ve şehrimizde popüler bir kliniğe gittik. İlk defa bir psikolog beni anlamıştı, biraz ağzımı arayışının ardından kendimi tutamayıp depersonalizasyon demiştim çünkü. Hani falcıya gittiğinizde kendiniz hakkında hiçbir bilgi vermemeye çalışırsınız ya, aynı durumu pslikolog ile yaşadım işte. Bana defalarca kez daha görüşmemiz gerektiğini söyledi ve hemen aynı gün içerisinde beni bir psikiyatra yönlendirdi. Psikiyatr anksiyete için bir hap yazdı. Hapın en düşük dozundan en yüksek dozuna kadar kullandım. Aylarca bir değişim olmasını bekledim fakat olmadı. Şifa arayışımın başlarında çok çaresizdim düzelmek için denediğim yolların haddi hesabı yoktu. Beynime baktırdım, defalarca kez kan değerlerimi ölçtürdüm ne kadar alakasız olsa da hacamat yaptırdım hatta çok saçmadır ki hocaya bile gittim. Hastalığım ben ne denersem deneyeyim geçmiyor azalmıyordu bile. Okul ile olan bağım iyice kopuyor, iyice asosyalleşiyor ve içime kapanıyordum. Sürekli olarak benimle aynı durumu yaşayan insanları arıyordum onlarla konuşarak yalnız hissetmemeye çalışıyordum. Tam o sıralarda bir youtube kanalı açtım ve deli gibi içerik ürettim bu bana çok iyi hissettiriyordu. Sosyal medyada bir çok platformda içerik ürettim. Müzik ile aramdaki bağı güçlendirdim. Yıllar geçmiş olmasına rağmen hala bu durumu yaşıyorum fakat artık hiç savaşmıyorum çünkü bunun artık beni rahatsız etmediğine karar verdim üretmeme ve tüketmeme engel olmuyor. Bu hastalığı yaşayan arkadaşlarıma soruyorum lütfen dürüst olun en sevdiğiniz yemeği yerken mutlu olmuyor musunuz? veya hastalığı yoğun yaşadığınızda kimse sizi anlamadığında yalnız kaldığınızda mutsuz olmuyor musunuz? Cevabınızın beklentim dışında olması biraz zor bu sebeple iyi dinleyin. Hissediyorsunuz! her ne kadar hayatı renksiz ve bulanık algılıyor olursak olalım hissediyoruz. Çok fazla dinleyicim bana ulaşıyor ve çare aradıklarını söylüyorlar henüz kimseye savaşmayın demedim muhtemelen bana ulaşırsanız da savaşmayın demem çünkü savaşmayı aklınıza koymuş oluyorsunuz ve hevesinizi ümidinizi kırmak istemem hatta deneyin ve deneyimlerinizi paylaşın isterim fakat bu yazıyı okuyan dostalarıma tavsiyem savaşmayı bırakmanız :) Depersonalizasyon bana yaradı; sayesinde yüzlerce sayfa beste/şiir yazdım bu hastalık sayesinde eşim ile tanıştım(kendisi de dp/dr yaşıyor) sonuç olarak Depersonalizasyon bana yaradı.
Sizi Çok İyi Anlıyorum.
O tuhaf hissi ne kadar çabalasanız da tam olarak açıklayamamış hissediyor olduğunuzu biliyorum; umarım bu şarkı sizin söylemek istediklerinizi söylüyordur ve size bu durumumuzda asla yalnız olmadığınızı hatırlatır.
kardeşim benim
YanıtlaSil